Beata, 38 lat asked 1 rok ago Zauważyłam, że nie jestem lubiana w pracy, ponieważ z zasady mówię to, co myślę. Nie bywam złośliwa, ani niegrzeczna, ale po prostu nie lubię fałszu, obłudy, podlizywania się.
Ostatnio naraziłam się koleżance, z którą pracuję w jednym pokoju. Przyszła w nowej, podobno kosztownej sukience. Według mnie nie wyglądała w niej dobrze. Mogłam rzucić jakiś komplement, ale uznałam, że bardziej fair jest powiedzieć prawdę. Niestety zostałam uznana za wredną osobę. Jest mi z tego powodu przykro, atmosfera jest nieprzyjemna. Czy można mówić prawdę i być lubianym? Jak to zrobić?
Beato,
otwartość i – co za tym idzie – mówienie prawdy, kosztuje mniej energii niż wykalkulowane reakcje. Jednak, aby komunikacja była autentyczna, ale także konstruktywna dla naszego otoczenia, potrzebujemy kompromisu między naszymi poglądami a empatią.
Aby skutecznie porozumiewać się na poziomie emocjonalnej prawdy, musimy brać pod uwagę emocje drugiego człowieka. Wyobraź sobie, że przychodzisz do pracy, a tu nagle ktoś wypala „ojej, chyba masz nadwagę i nie podoba mi się twoje fryzura”.
Tak zwana inteligencja emocjonalna to nic innego jak odpowiednio rozwinięte umiejętności społeczne takie jak:
– empatia, czyli zdolność wyobrażania sobie stanów emocjonalnych innych osób, wrażliwość na ich odczucia
– asertywność, czyli umiejętność bezpośredniego i wyrażania emocji bez naruszania cudzego poczucia godności
– współpraca, czyli zdolność tworzenia więzi i wspólnego rozwiązywania problemów.
Jeśli chcesz komunikować się szczerze, a zarazem tworzyć dobre relacje z otoczeniem, zadaj sobie pytania:
– czy moja szczerość służy konstruktywnym celom?
– czy osoba, która usłyszy moje słowa, poczuje się zmotywowana?
– czy negatywną treść mogę przekazać w nieraniącej formie?
Jeżeli odpowiedzi brzmią NIE, to oprócz szczerości i kłamstwa masz jeszcze trzecie wyjście z sytuacji. Możesz powstrzymać się od komentarza.
Życzę Ci dobrych kontaktów z otoczeniem